مقدمه: هدف مطالعه حاضر، بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر تنظیم هیجان و کنترل تکانشگری سربازان دارای سابقه خودزنی بود. روش کار: در یک طرح پژوهشی نیمهآزمایشی تعداد 20 نفر سرباز که دارای علائم خودزنی بودند بر اساس ملاکهای ورود به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (10 نفر) و گروه کنترل در انتظار درمان (10 نفر) اختصاص داده شدند. مشارکتکنندگان گروه آزمایش 12 جلسه مداخله درمان رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) به صورت گروهی دریافت نمودند. مشارکتکنندگان هر دو گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 2 ماهه به وسیله آزمون پرسشنامه کنترل تکانشگری بارت (B I S-11)، پرسشنامه تنظیم شناختی- هیجانی گارنفسکی (CERQ-P) و پرسشنامه رفتارخودآسیبی گراتز (GISB) مورد ارزیابی قرار گرفتند. دادهها با روش آماری تحلیل واریانس با اندازهگیریهای مکرر و با استفاده از نرمافزار آماری SPSS-22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافتهها: نتایج تحلیل دادهها، نشان داد که درمان مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیک گروهی بر اصلاح راهبردهای تنظیم هیجان سربازان دارای سابقه خودآسیبی تاثیر مثبت داشت و همچنین آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی به شکل گروهی بر کاهش تکانشگری سربازان تاثیر مثبت داشت. همچنین این درمان روی برخی از خردهمقیاسهای تنظیم هیجان و تکانشگری سربازان دارای سابقه خودآسیبی اثربخش بوده است. بحث و نتیجهگیری: نتایج نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی به طور معناداری در افزایش تنظیم هیجان و کنترل تکانشگری سربازان دارای سابقه خودزنی موثر میباشد.
mohamadi A, dabaghi P, Ahmadi Tahor-Soltani M. The Effectiveness of Dialectical Behavioral Therapy (DBT) on Emotion Regulation and Impulse Control of Soldiers with a Self-Reporting Experience. NPWJM 2020; 8 (28) :12-23 URL: http://npwjm.ajaums.ac.ir/article-1-632-fa.html
محمدی احد، دباغی پرویز، احمدی طهور سلطانی محسن. اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) بر تنظیم هیجان و کنترل تکانشگری سربازان دارای سابقه خودزنی. پرستار و پزشک در رزم. 1399; 8 (28) :12-23