مقدمه: اختلال اضطراب فراگیر به صورت اضطراب افراطی و نگرانی ذهنی غیر قابل کنترل تعریف می­شود. این اختلال ممکن است عواملی فراتر، از جمله فرانگرانی و آمیختگی فکر را نیز شامل گردد.

روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی از نوع شبه آزمایشی است و در آن از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری شامل کلیه مراجعین با تشخیص اختلال اضطراب فراگیر مراجعه‌کننده به یکی از بیمارستان‌های نظامی می­باشد که از بین آنان، 24 نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی، انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه فرانگرانی (MWQ)، پرسشنامه آمیختگی فکر(TFI) و پروتکل درمان فراشناختی (MCT) بود و داده­ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته­ ها: نتایج نشان دادند که فراشناخت درمانی در کاهش فرانگرانی و آمیختگی فکر مبتلایان به اختلال اضطراب فراگیر تأثیر دارد. بر مبنای تحلیل نتایج، میزان 546/0 از واریانس کاهش فرانگرانی و همچنین میزان 362/0 از واریانس کاهش آمیختگی فکر در پس­آزمون توسط فراشناخت درمانی تبیین شده است و اثر معنی­دار عامل بین­آزمودنی­های گروه آزمایش تأیید می­شود.

نتیجه گیری: تکنیک های فراشناختی، موجب کاهش افکار منفی اتوماتیک و نگرش های ناکارآمد گردیده که زمینه­ی کاهش فرانگرانی را فراهم می­کند. همچنین فراشناخت­درمانی موجب اصلاح سوگیری­های شناختی شده و منجر به کاهش آمیختگی فکر می­گردد. لذا مهمترین اشاره­ی پژوهش در مبتلایان به اختلال اضطراب فراگیراین است که درمانگران باید سعی کنند این روش درمانی را به عنوان یک درمان روانشناختی در این حوزه مورد توجه بیشتر قرار دهند.