مقدمه: مرگ ناشی از خودکشی در زمره مسائل پیچیده جهان بشری به حساب می­آید و با وجود نهی آن در تمام ادیان و فرهنگ­های مختلف، امروزه بیش از پیش شاهد آن هستیم. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی اقدام به خودکشی و ارتباط آن با متغیرهای دموگرافیک و بالینی جمعیت خودکشی کرده در شش ماه اول سال 1391 در  افراد مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شد. 

روش کار: مطالعه ای توصیفی همبستگی با رویکرد گذشته نگر انجام شد. محیط پژوهش تمامی مراکز درمانی تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی گلستان می باشد. جهت جمع آوری داده ها از فرم اطلاعاتی استفاده شد. کلیه موارد اقدام به خودکشی و موارد منجر به مرگ ناشی از آن طی 6 ماه اول سال 1391 ثبت شد. بروز شش ماهه اقدام به خودکشی و روند رخداد خودکشی در این مرکز درمانی مورد بررسی قرار گرفت. فرم اطلاعاتی شامل: جنس، سن، قومیت، مذهب، محل سکونت، سطح تحصیلات، وضعیت تاهل، وضعیت اشتغال، ابزار خودکشی، انگیزه خودکشی، دفعات خودکشی، نتیجه خودکشی، ماه خودکشی و شیفت مراجعه فرد به اورژانس  بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار  spss16 و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام شد.

یافته ها: از 2001 مورد اقدام به خودکشی در طول مدت پژوهش، 1312 نفر(6/56 درصد) زن و 689  نفر(4/34 درصد) مرد بودند. میانگین سن افراد شرکت کننده در مطالعه  46/8±44/24 سال بود. اختلاف معناداری بین دو جنس از نظر توزیع سنی در افراد اقدام کننده به خودکشی وجود داشت(001/0 P<). شایع ترین روش خودکشی در افراد تحت مطالعه(4/91 درصد) مسمومیت بود که بیشترین موارد مسمومیت(1/95 درصد) استفاده از مواد دارویی بود. مشکلات خانوادگی شایع ترین علت خودکشی در هر دو جنس عنوان شده بود.

نتیجه گیری: خودکشی به عنوان یک اولویت بهداشتی در سلامت روان در جامعه می باشد و می توان با ایجاد مراکز مشاوره در مناطق کم دسترس و مناطق مدرن که دارای افرادی با سطح سواد بالاتر هستند در بررسی و آموزش پیشگیری از خودکشی و ادغام این برنامه در سایر برنامه های جاری نظام سلامت با این معضل مقابله نمود.