چکیده مقدمه: شغل پرستاری با توجه به وظایف گسترده نیازمند استحکام روان‌شناختی در سطح مناسبی است، بنابراینپژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی برتعهد و پذیرش و پارادوکس درمانی بر استحکام من پرستاران شاغل یکی ازمراکزدرمانی نظامی شهر تهران انجام شد. روش کار: روش پژوهش نیمهآزمایشی از نوع پیش‌آزمون _ پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری را تمام 125 پرستار حائز معیارهای ورود به پژوهش شاغل در بخشهای مختلف یکی از مراکز درمانی نظامیشهر تهران در سال 1401 تشکیل دادند. بر این اساس 45 نفر به صورت دردسترس انتخاب شدند و درمرحله بعد به صورت تصادفی به سه گروه 15 نفری در دو گروه آزمایشی و یک کنترل گمارش شدند. دراینپژوهشاز پرسشنامه استحکام من بشارت (2017)، استفادهشد. افراد گروه درمانی پذیرش و تعهد در ۸ جلسه60 دقیقهای فردیو گروه درمانیپارادوکس درمانی در ۶ جلسه60دقیقهای فردیشرکت کردند؛ اما برای گروه کنترل مداخله صورت نگرفتجهت تجزیه و تحلیل دادهها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته‌ها: درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش و پارادوکسدرمانی بر استحکام من پرستاران شاغل یکی از مراکز درمانی نظامی شهر تهران اثر دارد؛ اما پارادوکسدرمانی بر استحکام من اثربخشی بیشتری از درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش دارد. نتیجه‌گیری: این پژوهش تلویحات کاربردی به روانشناسان و مشاوران با توجه به تأثیر بیشتر پارادوکس درمانی در میزان استحکام من ارایه میدهد.
