مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی زوجدرمانی طرحواره محور، هیجانمدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کارکردهای صمیمیت زوجین در آستانه طلاق در خانواده‌های نظامی انجام گرفت. روش: روش پژوهش نیمه‌تجربی بود و از طرح پیش‌آزمون–پس‌آزمون با پیگیری استفاده شد. جامعه آماری پژوهش، تمامی زوجین مراجعه کننده به یکی از مراکز مشاوره تحت قرارداد نیروهای مسلح بودند. نمونه شامل 60 زوج (15 زوج گروه طرحواره٬محور، 15 زوج گروه هیجانمدار، 15 زوج گروه مبتنی بر تعهد و پذیرش و 15 زوج گروه کنترل) بودند که به روش نمونه‌گیری در دسترس با جایگزینی تصادفی انتخاب شدند. گروه طرحوارهمحور11 جلسه، گروه هیجانمدار 9 جلسه و گروه درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد 8 جلسه در جلسات درمان شرکت کردند. درحالی که گروه کنترل تحت هیچ مداخله٬ای قرار نگرفت. ابزار پژوهش، پرسشنامه صمیمیت زناشویی باگاروزی بود که زوج٬های هر سه گروه در سه مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری، آن را تکمیل کردند. داده‌های پژوهش حاضر با روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شد. یافتهها: نتایج نشان داد هر سه شیوه زوجدرمانی بر ارتقای کارکردهای صمیمیت زوجین در آستانه طلاق به٬صورت معنی‌داری اثربخش میباشند و تفاوت معنی‌داری در مقایسه رویکردهای زوجدرمانی مشاهده نشد همچنین بالاترین میزان اثربخشی به٬ترتیب متعلق به زوجدرمانی هیجانمدار با ضریب اتای 969/0، زوجدرمانی طرحوارهمحور با ضریب اتای 966/0 و نهایتا زوجدرمانی مبتنی بر پذیرش وتعهد با ضریب اتای 939/0 میباشد. نتیجهگیری: از یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان در راستای مداخلات بالینی و درمانی برای افزایش کارکردهای صمیمیت زناشویی استفاده کرد.
