دانشیار، گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران
چکیده: (1916 مشاهده)
مقدمه:آزواسپرمی به عنوان عدم وجود اسپرم از مایع منی تعریف می‌شود. اسپرماتوژنز ممکن است بسیار حساس به ترکیباتی باشد که با متابولیسم انرژی میتوکندری و کنترل تنفس سلولی تداخل دارند.هدف پژوهش حاضر بررسی بیان ژنهایSIRT1 و PGC-1α در بافت بیضهموشهای آزواسپرمی شده با بوسولفانمتعاقب یک دوره تمرینات شنا بود. روش کار: در این مطالعه تجربی، 20 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار پس از ایجاد مدل آزواسپپرمی بهصورت تصادفی به چهار گروه کنترل سالم، شم، آزواسپرمی، تمرین+ آزواسپرمی دستهبندی شدند. گروه تمرین+ آزواسپرمی، یک ماه بعد از ایجاد آزواسپرمی، به مدت 8 هفته و هر هفته پنج روز و هر روز به مدت 30 دقیقه به انجام تمرین شنا با شدت پایین پرداختند. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آنالیز واریانس یکطرفه استفاده گردید. یافتهها:نتایج نشان داد که گروه آزواسپرمی نسبت به گروه کنترل سالم موجب کاهش معنادار سطح بیان ژن SIRT1 و PGC-1α می‌شود و 8 هفته تمرین هوازی شنا با شدت پایین موجبافزایش معنادار آن در گروه تمرین+ آزواسپرمی نسبت به گروه آزواسپرمی شده است. نتیجهگیری:بهطور کلی نتایج تحقیق حاضر بیانگر آن است که فعالیت ورزشی منظم هوازی مانند شنا با شدت پایین در مهار آثار ناشی از بیماریهای ناباروری از طریق حفظ و توسعه بیوژنز میتوکندری در بهبود فرآیند اسپرماتوژنز کمک شایانی میکند.
