گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه زنجان، دانشگاه زنجان، ایران
چکیده: (2149 مشاهده)
مقدمه: فعالیت‌های جسمانی در هر شدت و مدتی بر روی فشار اکسایشی و سیستم ضد اکسایشی موثرند. لذا انتخاب مناسب نوع، زمان و شدت تمرین ضروری به نظر می‌رسد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر 8 هفته تمریناستقامتیشدیدوتناوبی شدیدبرتیوردوکسین ردوکتاز-1 ومالون دی آلدهیددربافتریهموشهایصحرایی نرویستار است. روش‌کار: 24 سر موش نر ویستار، به صورت تصادفی به 3 گروه (کنترل، تمرین استقامتی شدید، تمرین تناوبی شدید) تقسیم شدند. پروتکل تمرین استقامتی شامل دویدن بر روی نوار گردان به مدت 8 هفته (5 جلسه در هفته) و پروتکل تمرین تناوبی نیز شامل 8 هفته (5 جلسه در هفته) دویدن تناوبی بر روی نوار گردان بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی موش‌ها قربانی شدند و تحت شرایط استریل بافت ریه جدا شد. غلظت بافتی تیوردوکسین ردوکتاز-1 به روش الایزا و غلظت مالوندیآلدهید با روش تری‌باربیتوریک اسیدسنجش شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته‌ها: پس از 8 هفته در میزان تیوردوکسین ردوکتاز-1 بافت ریه در گروه‌های تمرین استقامتی شدید و تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل تغییر معنیداری ایجاد نشد (0/43=p). همچنین میزان مالون دی آلدهید بافت ریه گروه تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل تغییر معنیداری نداشت (0/06=p)، اما در گروه استقامتی شدید نسبت به گروه کنترل به طورمعنیداری کاهش یافت (0/02=p). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این پژوهش شاید بتوان گفت تمرینات استقامتی شدید 8 هفته‌ای ضمن کاهش مالون دی آلدهید، تاثیری بر میزان تیوردوکسین ردوکتاز-1 نداشته است.
